Het geboefte is los.

Kip kwijt

De eerste drie kippen die we kregen waren Leghorns, zorgvuldig uitgekozen bij een dierenspeciaalzaak. Het kippenhok en de kippen kwamen aan met een grote vrachtwagen, de klep ging open, ik hoorde ze tokken en ik hield meteen van ze.
Ik geloof dat we ze nog geen twee weken hebben gehad. Ze deden het goed, netjes elke dag een eitje. Overdag mochten ze los en ze kwamen elke avond zelf naar het hok om op stok te gaan, ook al was de omheining van ons landje nog niet helemaal rond.
Nadat we terug kwamen van een middag en avond uit, waren ze weg. We hebben onder elke struik gekeken en bij alle buren aangebeld, de hele straat gesproken en ook de straten die aan ons landje grenzen. Niemand had iets gezien. Wel hoorden we wat vreemde verhalen over iemand hier in de buurt. Ik heb er nachten slecht van geslapen en zag de meest gruwelijke moorden voor me.

In de weken erna heb ik mijn frustratie volledig kunnen gooien in het maken van een solide omheining. Niets zou er meer in of uit gaan. Meters en meters gaas heb ik gespannen.

Maar onze nieuwe kippen zijn brutaal en nieuwsgierig. Vandaag stond de buurman van 2 huizen verder, trots met een van onze kippen in zijn handen. Truitje. Ze moet ergens een gaatje hebben gevonden.

Toch wat ongerust in het donker naar het kippenhok. Kippen tellen. Ik schijn de zaklamp naar binnen. Drie.
Cor is weg.

En nu is het hopen dat ze linksaf is gegaan, naar onze lieve buren en niet rechtsaf...

Kippen

Met deze warme dagen zijn hier de tuindeuren dicht. Het is kiezen tussen een beetje wind in huis of overal poep. De kippen zijn namelijk het liefst binnen, in de keuken als er gekookt wordt, onder het bureau als er gewerkt wordt en op de bank als de televisie aanstaat.

Ze werpen zich nu soms als kamikaze piloten tegen de deur aan, om hun punt duidelijk te maken.
Onze kippen zijn brutaal. 

Als ik buiten loop heb ik een rijtje van vier kippen achter me aan. En als ik ergens sta te scheppen staan ze wormen te zoeken, precies waar ik bezig ben, nergens bang voor.

Geen klusje zonder kippen.

You win some you lose some.

Na een bloedhete dag besloten we na het eten even te gaan zwemmen.
We kozen de Grevelingendam uit, het bleek een prachtige plek om te zwemmen.
De loslopende kip viel me meteen op. Ze liep er wat verdwaast rond, zo nu en dan achter een paar mensen aan, alsof ze antwoorden wilde. Het moest een legkip zijn, ze zag er precies zo uit als de onze.
Na het zwemmen zocht ik haar op, en overlegde met Joost. Hij zag er geen gevaar in, en wou geen kip stelen. Even naar het restaurantje verderop om te informeren wou hij wel, dus we gingen.
Daar kwamen we erachter dat er geen huis in wijde omtrek was.
Er was maar 1 conclusie mogelijk, het beestje was daar gedropped in verband met de vakantie. En dat is zielig! En dus ging die kip met ons mee naar huis!
Tijdens het vangen ontmoette we een dierenarts zonder werk, ze zei dat die kip zich wel zou redden hoor, verwoed en vastberaden dreef ik de kip in de handen van Joost, handdoek erover en hup de auto in.
Ik keek naast me, het koppie van de kip lag ondertussen vermoeid op de arm van Joost, "Ik wil haar Corien noemen" zei hij.

De andere drie zaten al op stok, zich nog nergens van bewust. Corien erin, deurtje dicht en gespannen kijken. Ze had honger en gedroeg zich alsof ze thuis was. Twee anderen kwamen het trapje af om polshoogte te nemen. Niks aan de hand, alles oke. Waar is de derde kip? Ze moet nog buiten zijn, "is dat de zieke?" Ik kijk naar links en schrik. "De vakens lopen los!"
Joost buigt vermoeid het hoofd en sjokt rustig die kant op. Mijn hart zit in mijn keel, Wat als we ze niet kunnen vangen, wat als de moestuin helemaal kaal gevreten is. Dezelfde handdoek gaat weer mee om ditmaal varkens te drijven.
Zoals honden schuldbewust kunnen kijken na een streek, zo kunnen varkens dat ook. En ze lieten zich niet vangen of sturen. Drie kleine dikke varkentjes scheurden door de moestuin en over het grasveld.
Ik kreeg een ingeving en besloot een volle bak voer in de omheining te zetten met het hekje open.
Het hekje is ze onbekend en toen wij afstand namen probeerden ze terug in hun hok te komen op dezelfde manier als ze eruit waren gekomen. Schuivend op hun buik worstelden ze zich onder het gaas door. Na een snelle reparatie terug naar de kippen.
Corien zat koninklijk op stok tussen de anderen. Nu de zieke kip nog vinden want het werd al donker en zo lang blijft ze nooit buiten. Joost ging ontspannen op de bank zitten terwijl bij mij langzaam een naar gevoel groeide. Wat nou als ze zo ziek was dat.. Ik zoek het hele erf af, ook bij de buren en wanhopig vraag ik Joost of hij ook even mee wil zoeken. Het zal toch niet zo zijn dat we er een kip bij hebben en een ander verliezen?!

Hij loopt naar het hok, doet het deurtje even open en loopt kalm weer terug. "Gevonden".