We kozen de Grevelingendam uit, het bleek een prachtige plek om te zwemmen.
De loslopende kip viel me meteen op. Ze liep er wat verdwaast rond, zo nu en dan achter een paar mensen aan, alsof ze antwoorden wilde. Het moest een legkip zijn, ze zag er precies zo uit als de onze.
Na het zwemmen zocht ik haar op, en overlegde met Joost. Hij zag er geen gevaar in, en wou geen kip stelen. Even naar het restaurantje verderop om te informeren wou hij wel, dus we gingen.
Daar kwamen we erachter dat er geen huis in wijde omtrek was.
Er was maar 1 conclusie mogelijk, het beestje was daar gedropped in verband met de vakantie. En dat is zielig! En dus ging die kip met ons mee naar huis!
Tijdens het vangen ontmoette we een dierenarts zonder werk, ze zei dat die kip zich wel zou redden hoor, verwoed en vastberaden dreef ik de kip in de handen van Joost, handdoek erover en hup de auto in.
Ik keek naast me, het koppie van de kip lag ondertussen vermoeid op de arm van Joost, "Ik wil haar Corien noemen" zei hij.
De andere drie zaten al op stok, zich nog nergens van bewust. Corien erin, deurtje dicht en gespannen kijken. Ze had honger en gedroeg zich alsof ze thuis was. Twee anderen kwamen het trapje af om polshoogte te nemen. Niks aan de hand, alles oke. Waar is de derde kip? Ze moet nog buiten zijn, "is dat de zieke?" Ik kijk naar links en schrik. "De vakens lopen los!"
Joost buigt vermoeid het hoofd en sjokt rustig die kant op. Mijn hart zit in mijn keel, Wat als we ze niet kunnen vangen, wat als de moestuin helemaal kaal gevreten is. Dezelfde handdoek gaat weer mee om ditmaal varkens te drijven.
Zoals honden schuldbewust kunnen kijken na een streek, zo kunnen varkens dat ook. En ze lieten zich niet vangen of sturen. Drie kleine dikke varkentjes scheurden door de moestuin en over het grasveld.
Ik kreeg een ingeving en besloot een volle bak voer in de omheining te zetten met het hekje open.
Het hekje is ze onbekend en toen wij afstand namen probeerden ze terug in hun hok te komen op dezelfde manier als ze eruit waren gekomen. Schuivend op hun buik worstelden ze zich onder het gaas door. Na een snelle reparatie terug naar de kippen.
Corien zat koninklijk op stok tussen de anderen. Nu de zieke kip nog vinden want het werd al donker en zo lang blijft ze nooit buiten. Joost ging ontspannen op de bank zitten terwijl bij mij langzaam een naar gevoel groeide. Wat nou als ze zo ziek was dat.. Ik zoek het hele erf af, ook bij de buren en wanhopig vraag ik Joost of hij ook even mee wil zoeken. Het zal toch niet zo zijn dat we er een kip bij hebben en een ander verliezen?!
Hij loopt naar het hok, doet het deurtje even open en loopt kalm weer terug. "Gevonden".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten